یادداشت: ضرورت حضور در انتخابات و ایجاد یک اتحاد صنفی مستمر

ضرورت حضور در انتخابات و ایجاد یک اتحاد صنفی مستمر
انتخابات سازمان نظام پزشکی همواره با حضور بخش اندکی از پزشکان برگزار می شود و استقبال جدی از سوی اعضا از این انتخابات معمولا صورت نمی گیرد. بسیاری از پزشکان معتقدند سازمان نظام پزشکی فقط حق عضویت می گیرد و کارکرد اصلی آن نیز اعطای پروانه مطب است که هر 5 سال باید تمدید شود و سر 5 سال حق عضویت 5 سال را یکجا می گیرند و کلی هم بابت پروانه مطب پول می گیرند که معلوم نیست خرج چه می شود و اگر مشکلی به مشکلات پزشکان نیفزاید، هیچ تاثیری هم در حل معضلات جامعه پزشکی ندارد.

لذا اصلا ارزش ندارد که وقت شریف خود را صرف شرکت در انتخاباتی کنیم که هیچ تاثیری در کلیت ماجرا ندارد و فقط عده محدودی برای کسب قدرت و سو استفاده از موقعیت قصد عضویت در هیئت مدیره را می کنند. به راستی چرا پزشکان از این انتخابات استقبال نمی کنند؟

سوال دیگری که وجود دارد این است که چرا اتحادیه ای مثل اتحادیه املاک یا سایر اتحادیه های صنفی قدرت بیشتری از سازمان نظام پزشکی دارند و بهتر می توانند حقوق اعضای صنف خود را پیگیری کنند. مثلا اینکه کسی به حق کمیسیونهای چند میلیونی بنگاهها برای خرید و فروش ملک اعتراض نمی کند و انرا زیاد نمی داند ولی اگر ویزیت پزشکان از 5000 تومان به 8000 تومان افزایش یابد کلی سر و صدا بلند می شود و داد مجلس و دولت در می آید که چه خبر است؟ چرا این همه هزینه به مردم تحمیل می شود؟ و … و کسی یقه بیمه های خدمات درمانی را نمی گیرد که چرا به جای 70 درصد هزینه درمان فقط 15 تا 20 درصد آنرا پرداخت می کنند؟! چرا سازمان نظام پزشکی نمی تواند از حقوق اعضای خود دفاع کند ولی اتحادیه های دیگر می توانند؟!

اخیرا قرار بود ضامن پسر خاله ام در صندوق مهر رضا شوم. همه مدارک خود را دادم از جمله پروانه مطب و … ولی قبول نکردند و به او گفتند چون پزشکان اتحادیه صنفی ندارند نمی توانیم ایشان را بعنوان ضامن قبول کنیم برو یک کاسب پیدا کن که پروانه صنفی داشته باشد؟!!‌( یک کاسب بی سواد یا کم سواد بر من پزشک در ضمانت ارجحیت دارد و سازمان نظام پزشکی نیز در حد یک اتحادیه صنفی ارزش ندارد؟!!) به راستی چرا چنین است؟

از ماست که بر ماست! وقتی همیشه کنار نشسته ایم و از ظرفیت خود استفاده نمی کنیم و همیشه فرصت را به کسانی می دهیم که دنبال حمایت از حقوق ما نیستند و در یک کلام اتحاد صنفی نداریم باید چنین باشد. باید در سیاستگذاریها نقشی نداشته باشیم. باید برایمان تصمیم بگیرند و حد و مرز بگذارند که چه کنید و چه نکنید! وقتی ما حتی از مسئولین سازمان نظام پزشکی سوال نمی کنیم که چه می کنید و بدون هر گونه سوالی از ایشان یا در انتخابات شرکت نمی کنیم یا اگر شرکت می کنیم نشناخته و ندانسته رای می دهیم همین می شود.

سازمانی که باید از حقوق ما دفاع کند کارکرد خود را از دست می دهد و ما نیز نفعی نخواهیم برد. اتحاد صنفی یعنی برقراری یک رابطه دوسویه مستمر بین مسئولین سازمان و اعضا و اعضا با هم برای پیشبرد اهداف صنفی و دفاع از حقوق حقه صنف. تا زمانیکه چنین اتحادی در بین گروههای پزشکی شکل نگیرد، سازمان نظام پزشکی سازمانی بی خاصیت خواهد بود و معضلات جامعه پزشکی نیز پابرجا خواهد ماند.

اما چگونه می توان این اتحاد صنفی را شکل داد؟

قبل از هر اقدامی ضرورت دارد افرادی که به واقع قصد پیگیری حقوق صنفی را دارند و برنامه های مشخصی نیز در این زمینه ارائه می دهند را انتخاب کنیم. در گام اول ضرورت دارد تا نمایندگان واقعی صنف را به مدیریت سازمان برگزینیم و این یعنی حضور پر شور در انتخابات و استفاده از این فرصت برای آنکه افراد شایسته را به مسند قدرت برسانیم. در گام دوم باید ارتباط خود را با سازمان و نمایندگان منتخب حفظ کنیم و با اعلام نظرات خود بصورت مستمر و نظارت بر عملکرد ایشان از انها بخواهیم تا شیوه مناسبی برای برقراری ارتباط مستمر با اعضا در نظر گیرند و با نظر سنجی های مناسب از احاد جامعه پزشکی با شناسایی دقیق اولویتها و معضلات تلاش خود را برای حل آنها به کار گیرند و از ظرفیتهای بالقوه صنف نهایت استفاده را بکنند. گام سوم مشارکت در پیگیری و حمایت از برنامه های سازمان برای حل مشکلات است و استقامت تا کسب نتیجه و آنگاه ما قدرت اتحاد صنفی را باور خواهیم کرد و می توانیم به سازمان نظام پزشکی نیز افتخار کنیم.
یادمان باشد که ما می توانیم با مشارکت عاقلانه در انتخاب نمایندگان واقعی خود تاثیر گذار باشیم و ایشان نیز می توانند با یک پشتوانه قوی نظرات ما را پیش ببرند. ولی منتخبینی که منافع فردی دارند و با رای کمی انتخاب می شوند قطعا نمی توانند منفعت ما را تامین کنند و جز منفعت خود به چیز دیگری نمی اندیشند.